Spor í sandi

 Spor í sandi

 

Nótt eina dreymdi hann drauminn.

hann dreymd‘i að hann gengi á strönd.

Hann dreymd‘i að hann gengi með Guði.

Þeir gengu þar hönd í hönd.

 

Hann leit um öxl og líf sitt

gat lesið af sporum þeim,

sem geymd vor‘u og greypt í sandinn.

og gengin af báðum tveim.

 

Hann sá þau samhliða liggja

og sólin í heiði skein.

Þá sá hann á spotta og spotta

að sporin voru ein.

 

Það vakt‘i honum vafa og furðu,

það virtist oft gerast þar,

sem sorti á líf hans sótti

og sorgir að höndum bar.

 

Hann leit aftur líf sitt yfir.

og litla stund hann beið,

en eftir það yrti á Drottin

eitthvað á þessa leið:

 

„Þú hafðir mér heitið forðum,

ef hlýða ég vildi þér,

og þér myndi þjóna og treysta,

að þú skyldir fylgja mér.

 

En hví sé ég spor þín hvergi.

þá harmi sleginn var?"

Drottinn brosti og bragði:

„Barnið mitt ég var þar.

 

Þar sem í fjörunni finnst þér

fótsporin vera tvenn,

við hönd mér þig löngum leiddi,

líkt og ég geri enn.

 

Þar för eftir eina fætur

fjaran einungis ber.

það var á þrautastundum.

þegar ég hélt á þér:"

Spádómar um síðustu tíma

Christian Glitter by www.christianglitter.com

Árið 1968 sýndi Drottinn níræðri konu frá Valdres í Noregi, (sem var sannkristin og naut virðingar af öllum sem þekktu hana,) sérstaka sýn. Sagði hún Emanúel Minos predikara, sem hélt samkomur í nágrenni við heimili hennar, frá þessari reynslu sinni. Hann skrifaði frásögn hennar hjá sér en fannst hún svo ótrúleg og óskiljanleg að hann stakk henni ofan í skúffu. Næstum 30 árum seinna rakst hann á hana aftur og skildi að þetta var eitthvað sem hann varð að deila með öðrum. Ég vil deila þessari grein með ykkur, við grípum niður í seinni helming hennar.

3. „Upplausn í siðferðismálum verður slík að gamli Noregur hefur aldrei reynt annað eins. Fólk mun lifa hjónalífi án þess að vera gift," (þetta var 1968 og ég held að hugtakið sambúð hafi ekki þekkst þá). „Kynlíf fyrir hjónaband og framhjáhald verða eðlilegir hlutir og afsakaðir á allan hátt. Þetta mun einnig fá að viðgangast hjá hinum kristnu og eins það að syndga móti náttúrunni.

Á þessum síðustu tímum munum við sjá hluti í sjónvarpinu sem okkur hefði ekki órað fyrir að yrðu þar. Sjónvarpið verður fullt af ofbeldi. Ofbeldið verður svo mikið, að fólk mun læra að myrða og eyðileggja hvert annað og það verður hættulegt að ganga um göturnar. Sjónvarpið verður eins og útvarpið, það koma fleiri stöðvar og þær fyllast af ofbeldi. Fólk mun horfa á grófar ofbeldis- og morðsenur sér til afþreyingar og það mun hafa áhrif út í samfélagið. ‚i sjónvarpinu verða líka sýndar samlífssenur, nánustu athafnir sem fram fara í hjónabandinu verða sýndar á skjánum."

(Þetta var 1968 og ég mótmælti þessu og sagði að við hefðum lög sem bönnuðu slíkt.) Þá sagði gamla konan: Þetta mun gerast og þú munt sjá það gerast. Allt það sem við virðum verður troðið í svaðið og ósæmilegustu hlutir verða sýndir fyrir augum okkar.

4. „Fólk frá fátækum löndum mun streyma til Evrópu." (1968 voru ekki innflytjendur í Noregi) „Þeir munu líka koma til Skandinavíu og Noregs. Þeir verða svo margir að fólki verður illa við þá og það kemur illa fram við þá. Þeir verða meðhöndlaðir eins og Gyðingar fyrir stríð. Þá er mælir synda okkar fullur." (Ég mótmælti þessu með innflytjendurna. Ég skildi það ekki þá.) Þá streymdu tárin niður kinnar gömlu konunnar.

„Ég mun ekki sjá það, en þú færð að sjá það. Þá allt í einu kemur Jesús aftur og þriðja heimstyrjöldin brýst út. Það verður stutt stríð." (Hún fékk að sjá það í sýninni) „Þær styrjaldir sem ég hef upplifað eru aðeins leikur í samanburði við þessa og hún mun enda með kjarnorkusprengju. Loftið verður mengað þannig að ekki verður hægt að anda því að sér. Þannig verður það í allri Evrópu, Ameríku, Japan og Ástralíu, ríku löndunum. Vatnið verður mengað og við getum ekki ræktað jörðina lengur. Þeir sem lífa af í ríku löndunum munu reyna að flýja til fátæku landanna en íbúarnir þar verða jafn harðir við okkur eins og við vorum við þá. Ég er svo glöð yfir að ég þarf ekki að horfa uppá þetta en hert þú upp hugann og segðu frá þessu þegar tíminn nálgast. Ég fékk vitneskju frá Guði. Ekkert af þessu er gagnstætt því sem Biblían segir okkur. Skoðaðu Mattheusarguðspjall 24. kaflann og áfram. En sá sem hefur fengið fyrirgefningu synda sinna og á Jesú sem Frelsara sinn og Drottinn er öruggur.

Grein í fréttabréfi  Aglow á Akureyri í mars 1998.

Helena Leifsdóttir,formaður Aglow í Garðabæ bloggar á mbl.is

http://aglow.blog.is/blog/aglow/

Hvað er Aglow?

Aglow er; Alþjóðlegt Kærleiksnet kvenna
Aglow er ; Alþjóðlegt bænanet kvenna

Langar einnig að benda ykkur á slóð Sigurðar Júlíussonar. Í efstu stikunni undir flokknum „Greinar" getum við fundið þessa sömu grein og ég er með hér  og einnig grein um „Evrópusambandið og spádómana" og fleiri áhugaverðar greinar. Einnig er boðið uppá að skrifa niður bænarefni og senda til Sigurðar.   http://ljosimyrkri.org/

Í „Tenglum" getum við fundið þessa slóð: http://www.torah.is/  Mjög áhugaverð síða um Ísrael.

• 1. Á skýjum himins senn kemur Kristur. Þá klofna sundur þykkstu skýjamistur. Öll tákn það boða sá tími nálgist, Þá takast Guðs börn til himinsins.
• Kór: Ég elska Jesúm, hann allt mér gefur, Og Andans skírn mér nú veitt hann hefur. Hann fyrir blóð sitt og frelsið gaf mér. Og fasta arfsvon í himninum.
• 2. Nú vítt um heiminn Guðs vitni fara, Og vinna drottni mikinn sálnaskara. Í ferðalöndum og fjarst í álfum, Þeir fólkið kalla til himinsins.
• 3. Já, Kristur Jesús hann kemur bráðum, Þá kemur stundin, sem vér ætiíð þráðum, er burt vér hrífumst í brúðkaupsklæðum. Og beina leið upp til himinsins.

                                                                                                      S.M. Linder - Ásmundur Eiríksson.

Guð blessi okkur og gefi okkur öllum náð að vera tilbúin þegar Jesús Kristur kemur á skýjum himins að ná í alla þá sem höfðu fylgt honum.

Kær kveðja

Rósa Aðalsteinsdóttir

Varpið allri áhyggju yðar á Drottinn.

 

Guð gefi  ykkur öllum,  gott kvöld í Jesú nafni.

Geir H. Haarde, forsætisráðherra, sagði þegar hann ávarpaði flokksráðsfund Sjálfstæðisflokksins í gær, „að sú vika, sem nú er að líða, hafi verið einhver sú erfiðasta í sögu þjóðarinnar í seinni tíð."

Þetta er því miður staðreynd. Margir eru í sárum, margir hafa misst vinnuna og margir hafa miklar áhyggjur. Því miður höfum við líka misst fólk sem  misst höfðu vonina og ákváðu að binda endi á líf sitt. Það er átakanlegt.

Í Biblíunni er skrifað: „Það sem maður sáir, það mun hann uppskera." Gal. 6: 7b.

Davíð Oddsson talaði og talaði í útvarpi og sjónvarpi um góðæri og aftur góðæri.  Aldrei gat ég nú sætt mig við þetta tal því ég gat ekki séð neitt góðæri í veski almúgans. Þjóðin fór á eyðslufyllirí með kaupsýslumenn í broddi fylkingar. Engin fyrirhyggja eins og í Egyptalandi forðum þegar Jósef réði draum Faraó. Þar var tekin fimmtungur af afrakstri Egypta í sjö nægtaár og nægði það til að Egyptar lifðu af næstu sjö hallærisár og gátu þeir einnig selt fólki sem kom frá öðrum löndum korn. Okkur hefur vantað þannig leiðtoga til að stjórna hér.  Leiðtoga sem hefur gert Jesú Krist að leiðtoga lífs síns og hefur beðið Guð almáttugan um visku.

Ég var aldrei sátt þegar forráðamenn okkar vildu einkavæða og einkavæða ríkisfyrirtæki sem er eign okkar allra. Mörg fyrirtæki voru seld einstaklingum eða réttara sagt, þeim voru gefin fyrirtækin okkar sem sum hver eru nú gjaldþrota.

Íslenskir kaupsýslumenn hafa sáð og sáð með því að kaupa og kaupa eignir með veðsettum eignum sínum sem sumar hverjar voru bara til á pappírum.  Þessum skrípaleik er lokið en því miður þurfa aðrir en kaupsýslumenn að líða fyrir sáningu þeirra og uppskeru. Margir uppskera að allt sparifé þeirra er glatað vegna gjörða kaupsýslumanna sem dýrkuðu Mammon. Þetta er ekki sanngjarnt en því miður staðreynd. Íslenskir kaupsýslumenn minna á fólkið í Sínearlandi forðum daga sem ákváðu að reisa Babelturninn. Fólkið vildi reisa borg og turn sem átti að ná til himins. Turninn átti að vera minnismerki sem átti að upphefja þá. Drottinn ákvað að rugla tungumáli þeirra svo enginn myndi skilja framar annars mál. Fólkið tvístraðist um alla jörðina. Í dag er bent á að tungumál veraldar eiga rætur sínar að rekja til Sínearlands, ekki langt frá þar sem Örkin hans Nóa strandaði. Orð Drottins er stöðugt þó margir leggi nótt við dag að reyna að véfengja  hið Heilaga orð.

Skoðið versin í Biblíunni um fjármál:

„Betri er lítil eign réttláts manns en auðlegð margra illgjarnra, því að armleggur illgjarnra verður brotinn, en réttláta styður Drottinn." Sálm. 37: 16.

„Betri er hnefafylli af ró en báðar hendur fullar af striti og eftirsókn eftir vindi." Préd. 4: 6.

„En þetta segi ég: Sá sem sáir sparlega mun og sparlega uppskera, og sá sem sáir ríflega mun og ríflega uppskera. Sérhver gefi eins og hann hefur ásett sér í hjarta sínu, ekki með ólund eða með nauðung, því að Guð elskar glaðan gjafara. Guð er þess megnugur að veita yður allar góðar gjafir ríkulega, til þess að þér í öllu og ávallt hafið allt sem þér þarfnist og getið sjálfir veitt ríkulega til sérhvers góðs verks." 2. Kor. 9: 6.-8.

„Safnið yður ekki fjársjóðum á jörðu, þar sem mölur og ryð eyðir og þjófar brjótast inn og stela. Safnið yður heldur fjársjóðum á himni, þar sem hvorki eyðir mölur né ryð og þjófar brjótast ekki inn og stela. Því hvar sem fjársjóður þinn er, þar mun og hjarta þitt vera." Matt. 6: 19.-21.

„Gefið, og yður mun gefið verða. Góður mælir, troðinn, skekinn, fleytifullur mun lagður í skaut yðar. Því með þeim mæli, sem þér mælið, mun yður aftur mælt verða." Lúk. 6: 38.

Skoðið versin í Biblíunni um handsal.

„ Son minn, hafir þú gengið í ábyrgð fyrir náunga þinn, hafir þú gengið til handsala fyrir annan mann, hafir þú ánetjað þig með orðum munns þíns, látið veiðast með orðum munns þíns, þá gjör þetta, son minn, til að losa þig - því að þú ert kominn á vald náunga þíns - far þú, varpa þér niður og legg að náunga þínum. Lát þér eigi koma dúr á auga, né blund á brá. Losa þig eins og skógargeit úr höndum hans, eins og fugl úr höndum fuglarans.

„Óvitur maður er sá, er til handsala gengur, sá sem gengur í ábyrgð fyrir náunga sinn." Orðskv. 17: 18.

„Ver þú ekki meðal þeirra, er ganga til handsala, meðal þeirra, er ganga í ábyrgð fyrir skuldum, því þegar þú ekkert hefir að borga með, viltu þá láta taka sængina undan þér?" Orðskv. 22: 26.-27.

Boðskapur Jesú Krists var sá að allir væru jafnir fyrir Guði. Nú er allt í einu komin upp sú staða hér að við erum öll jafningjar hvort sem fólki líkar það betur eða ver. Leitt var  að heyra um fólk sem þjáist af næringarskort í landi okkar á meðan aðrir dýrkuðu Mammon. Nú vona ég að Mammonleikritinu sé lokið að eilífu, einkaþotuleikritinu sé einnig lokið.  Allar þessar dýru ferðir út um allan heim verði sparaðar og í staðinn verði kjör þeirra sem minnst mega sín löguð í samræmi við verðlag. Einnig vil ég að Seðlabankinn lækki stýrivexti strax, að nýju Ríkisbankarnir drífi sig í að lækka vexti og að vísitalan verði afnumin. Ég vil að laun og verðlag sé í samræmi. Stjórnmálamenn láti leiðrétta lífeyrisjóðsgreiðslur sínar. Kvótinn verði afnuminn þannig að fólk við sjávarsíðuna fái atvinnu við fiskvinnu á ný. Aðalatriðið er samt að Íslendingar leiti Drottins og tileinki sér hin kristnu gildi eins og forfeður okkar og formæður gerðu. Við eigum að kenna börnum okkar um Jesú Krist bæði heima og einnig í öllum skólum landsins.  Guð mun blessa okkur og snúa við högum okkar.   

Guð almáttugur veit um þjáningarnar sem íslenska þjóðin er að ganga í gegnum núna.  Margir spyrja örugglega en af hverju leyfði Guð þetta? Guð gaf okkur frjálsan vilja og einnig þessum ógæfumönnum sem hafa með heimsku sinni og græðgi komið okkur í þessar aðstæður. Guð elskar íslenska þjóð og nú þegar fáeinir aðilar hafa eyðilagt fyrir okkur öllum vil ég meina að Guð almáttugur vilji kenna okkur lexíu.

„Og þér hafið gleymt áminningunni, sem ávarpar yður eins og syni: Sonur minn, lítilsvirð ekki hirtingu Drottins, og lát ekki heldur hugfallast er hann tyftar þig. Því að Drottinn agar þann, sem hann elskar, og hirtir harðlega hvern þann son, er hann að sér tekur. Þolið aga. Guð fer með yður eins og syni. Hver er sá sonur, sem faðirinn ekki agar? En séuð þér án aga, sem allir hafa fyrir orðið, þá eruð þér þrælbornir og ekki synir. Enn er það, að vér bjuggum við aga jarðneskra feðra og bárum virðingu fyrir þeim. Skyldum vér þá ekki miklu fremur vera undirgefnir föður andanna og lifa? Feður vorir öguðu oss um fáa daga, eftir því sem þeim leist, en oss til gagns agar hann oss, svo að vér fáum hlutdeild í heilagleika hans. Í bili virðist allur agi að vísu ekki vera gleðiefni, heldur hryggðar, en eftir á gefur hann þeim, er við hann hafa tamist, ávöxt friðar og réttlætis." Hebr. 12: 5.-11.

Mig langar að gefa ykkur lesendur mínir fáein uppörvunarorð.

Lesum saman í Biblíunni sem er leiðsögubók sem Guð almáttugur gaf okkur.

 „
Christian Glitter by www.christianglitter.com

Varpið allri áhyggju yðar á hann, því að hann ber umhyggju fyrir yður." 1. Pét. 5: 7. 

„Verið ekki hugsjúkir um neitt, heldur gjörið í öllum hlutum óskir yðar kunnar Guði með bæn og beiðni og þakkargjörð. Og friður Guðs, sem er æðri öllum skilningi, mun varðveita hjörtu yðar og hugsanir yðar í Kristi Jesú." Fil. 4: 6.-7.

„Því segi ég yður: Verið ekki áhyggjufullir um líf yðar, hvað þér eigið að eta eða drekka, né heldur um líkama yðar, hverju þér eigið að klæðast. Er lífið ekki meira en fæðan og líkaminn meira en klæðin? Lítið til fugla himinsins. Hvorki sá þeir né uppskera né safna í hlöður og faðir yðar himneskur fæðir þá. Eruð þér ekki miklu fremri þeim? Og hver yðar getur með áhyggjum aukið einni spönn við aldur sinn? Og hví eruð þér áhyggjufullir um klæði? Hyggið að liljum vallarins, hversu þær vaxa. Hvorki vinna þær né spinna. En ég segi yður: Jafnvel Salómon í allri sinni dýrð var ekki svo búinn sem ein þeirra. Fyrst Guð skrýðir svo gras vallarins, sem í dag stendur, en á morgun verður í ofn kastað, skyldi hann þá ekki miklu fremur klæða yður, þér trúlitlir! Segið því ekki áhyggjufullir: ,Hvað eigum vér að eta? Hvað eigum vér að drekka? Hverju eigum vér að klæðast?" Allt þetta stunda heiðingjarnir, og yðar himneski faðir veit, að þér þarfnist alls þessa. En leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, þá mun allt þetta veitast yður að auki. Hafið því ekki áhyggjur af morgundeginum. Morgundagurinn mun hafa sínar áhyggjur. Hverjum degi nægir sín þjáning." Matt. 6: 25.-34.

Megi almáttugur Guð, blessa Ísland og alla Íslendinga.

Baráttukveðjur

Rósa Aðalsteinsdóttir

Einhver erfiðasta vika í seinni tíð

KLUKK - VESEN

 

Guðlaug Helga bloggvinkona mín skoraði á mig áður en ég fór að heiman í byrjun sept. Þá vannst mér ekki tími að svara þessu veseni og svo skoraði Úlli bloggvinur minn á mig líka á meðan ég var í Paradís. Ég hélt að þetta væru vinir mínir,    hóst, hóst, jarí, jarí og úl, la, la.

Kom heim í gærkvöldi ásamt tveimur ungum stúlkum og við förum aftur á morgunn. Faðir minn  kemur einnig með á morgunn og við fegðin munum dveljast í Paradís næstu þrjár vikurnar ef Guð lofar.

 

Fjögur störf sem ég hef unnið um ævina:

Síldarsöltun  skemmtilegt en hrikalega erfitt (byrjaði að salta þegar ég var barn, saltaði hámark í tvær tunnur þegar þær fljótustu voru með 20 tunnur. Þakka fyrir að hafa aldrei farið á eftir síldinni ofan í tunnurnar. Ég var styttri en núna  og þurfti þá að vega salt á tunnunni á meðan ég var að raða neðstu lögunum. Þetta hafðist allt með þrjóskunni og tóri ég enn)  

Fiskvinnsla, saltfiskverkun, loðnubræðsla, síldar- og loðnufrysting

Saumastofur, gaman, gaman.

Hagkaup Skeifunni, búsáhaldadeild

 

Fjórar bíómyndir sem ég held uppá:

Líkklæði Krists.

Krossinn og hnífsblaðið, sá hana síðast nú í ágúst hjá Bróðir Clifford.

The Passion of the Christ,  Mel Gibson.  Átakanleg mynd.

Moses, Burt Lancaster

Ein barnamynd í Bónus

The Chronicles of Narnia, Walt Disney Pictures and Walden Media

Bókin: Ljónið, Nornin og Skápurinn var gefin út af Almenna Bókafélaginu í Reykjavík1984. Myndi var gefin út á dvddisk af Sammyndir.

Bý á hjara veraldar þar sem er ekki í boði að fara í bíó!!!!

 

Fjórir sjónvarpsþættir sem mér líkar:

Húsið á Sléttunni

Dallas

Kitty, Kitty bang, bang   

Úlfasumar  Sýnd 11. sept. sl. í Ríkissjónvarpinu. Vistmenn Paradísar nutu þess að vera saman og horfa á þessa mynd.  Norsk verlaunamynd frá 2003 um stúlku sem vingast við úlfynju og ylfing hennar og reynir að bjarga þeim frá bændum sem vilja þau feig. Fimm stjörnur. Stelpan var mögnuð.

 

Fjórir staðir sem ég hef búið á:

Fyrir utan Vopnafjörð þar sem ég er fædd og uppalin.

Reyðarfjörður

Flateyri og Garðar við Önundarfjörð

Akureyri

R-vík og Kópavogur

 

Fjórir staðir sem ég hef heimsótt í fríi:

Norðurlöndin

Bandaríkin og Kanada

Ísrael

Bretland

 

Fjórar síður sem ég skoða daglega: (fyrir utan bloggsíður)

Gospel.is

Krossinn.is (þar fer ég inná Biblían og næ í ritningastaði fyrir bloggsíðuna mína)

Islendingabok.is

Vopnafjordur.is

 

Fernt matarkyns sem ég held uppá:

Jólamatseðillinn hjá okkur:  

Hamborgarahryggur með hvítri sósu og Londonlamb með brúnni sósu ásamt nóg af meðlæti

Heimatilbúinn Frómas

Hangikjöt með jafning, baunum, rauðkáli, laufabrauði og allskyns gúlmolaði

Kótelettur í raspi með almennilegu meðlæti

 

Fjórar bækur/blöð sem ég les:

BIBLÍAN

Biblíulykill

Námsbækur   Úff

Orðabækur  Úff, úff

 

Fjórir staðir sem ég helst vildi vera á núna:

Fyrir utan Himnesku Jerúsalem 

Ísrael,  á söguslóðum. Gaman væri að fara þar sem álitið er að Jesús hafi verið skírður en þá þarf leyfi því sá staður er á Jórdönsku svæði.

Alaska. Bróðurdóttir mín er þar í Biblíuskóla. Sjá netslóð í dálki höfundar á bloggsíðunni minni.

 Kanada - Vancovereyja

Færeyjar - Grænland - Jan Mayen -Svalbarða  og ég gæti talið endalaust upp. Vantar money!  Er ekki í sömu stöðu og sumir sem geta eytt 5 milljónum í ferðalög á kostnað okkar án þess að blikna né blána.    Ætli ég yrði ekki eins ef ég kæmist í kjötkatla ríkisins!  = Tala af sér.

 

Fjórir bloggarar sem ég klukka:

 (Frændur eru frændum verstir en bestir þegar á reynir)

Guðlaugur Hermannsson

Benedikt Halldórsson

Eyþór Arnalds

Ragnheiður Arna Arnarsdóttir

Veit ekki hvort búið sé að klukka frændsystkinin mín.  Ef búið er að klukka þau þá vonast ég til að fá einhverja sjálfboðaliða til að hlaupa í skarðið. Ása Gréta Einarsdóttir er örugglega viljug að redda frænku sinni.

 

Fáeinar mataruppskriftir í BÓNUS. Átti þetta á tölvunni og læt þetta fjúka án ritskoðunar. Ef þetta er eitthvað klikk þá kvartið við Guðlaugu Helgu og Úlla.  Þau skoruðu á mig og voru að láta mig rifja upp eitthvað hættulegt, uppáhalds mat og þvíumlíkt. Þvílíkt og annað eins og þvílík mæða að eiga svona bloggvini.

Skinkuréttur

Campellssúpa=Sveppasúpa í dós

Skinkubréf

1peli rjómi

franskbrauð/heilhveitibrauð

grænn aspas

sveppir

ostur

Súpan í pott + 1 peli rjómi og aspassafinn. Þetta er hitað. Síðan er skinkan, aspasinn og sveppirnir sett út í. (Má sleppa sveppum) Rifið brauð sett í eldfast mót og súpunni hellt yfir. Ostur rifinn og stráður yfir+brauðraspur úr rauðum paxopökkum ef vill.

Hiti 200 °C þangað til byrjar að sjóða og ostur tekur lit.

Camenbert brauðréttur

Franskbrauð/Heilhveitibrauð

1 Camembert ostur

1 peli rjómi

1 bréf skinka

1 lítil græn paprika

1 lítil rauð paprika

Camembert og rjómi hitað saman þar til osturinn bráðnar. (Veitt uppúr húðin utan af ostinum) Því er hellt yfir brauðið. Skinkan og paprikan skorin í bita og sett yfir. Að lokum eru ostsneiðar lagðar ofan á.

Pasta með skinku, lauk og rjóma

Hráefni

                                 300-400 gr. pasta                                       

                                 ¼ rjómi                                   

5-6 skinkusneiðar

½ - 1 laukur

1 egg

Aromat krydd 1- 1 ½ tsk.

Steikingarolía

(Má líka nota ananasbita + gular baunir)

Aðferð: Pasta, Sjóðið pastað samkvæmt leiðbeiningum á pakka, hellið soðnu pastanu í sigti og látið kólna í skál. Þegar pastað er orðið volgt, setjið þá hrátt eggið út í pastað og hrærið því saman.

Sósan

Léttsteikið skinkuna í örlítilli olíu og takið svo skinkuna af pönnunni, notið sömu aðferð með laukinn. Hellið rjómanum á pönnu, bætið skinkunni og lauknum saman við rjómann og látið krauma við lágan hita, kryddið sósuna með aromati. Hrærið stöðugt í þar til sósan þykknar. Hitið sósuna saman við pastað. Berið fram með hvítlauksbrauði.

Kornflexkaka

4 eggjahvítur

200 gr. sykur

2 bollar kornflex

1 tsk. lyftiduft

150 °C í 1 klst. Milli botna ¼ peli rjómi, vanilludropar og 1 msk. sykur.

 

Peruterta

3 egg

300 gr. sykur

1 dl. heitt vatn

1 tsk. lyftiduft

150 gr. hveiti

Bakið í stóru tertuformi ( Einn botn, krem og perur)

Krem

2 eggjarauður 

1 bolli flórsykur

1 stk. suðusúkkulaði-brætt

2 dl. rjómi-þeyttur

Eggjarauður og flórsykur þeytt saman. Brætt súkkulaði (passa hita) og rjóma hrært út í.

Heilhveiti Svampbotn

3 egg

150 gr. púðursykur

150 gr. heilhveiti

1 ½ tsk. lyftiduft

Bakist við 180-200°C í c.a. 20-30 mín. Botninn bleyttur með safa. Rjómi og sulta sett á milli botnana. Rjómi settur ofan á, ásamt skreytingu.

       Rabbabarapæ, uppskrift frá Finnlandi. 

                                       ½ kg. rabbabari                                         

2 dl. sykur

 

100 gr. smjörlíki

½ dl. sykur

2 dl. hveiti

Aðferð: Rabbabari settur í eldfast mót og sykri stráð yfir að vild. Smjörlíki, sykur og hveiti sett í skál og hnoðað og stráð yfir. Bakist við 225°C í rúmar 30 mín. Borið fram með ís og rjóma. Ábyggilega ekki verra að nota púðursykur.   

Rósa Aðalsteinsdóttir síung og kát.                      

Leystur úr viðjum

Christian Glitter by www.christianglitter.com

 

Leystur úr viðjum

SÖNN FRÁSÖGN

Þýtt og endursagt. Garðar Loftsson.

Offsetstofan

FRÁ EITURLYFJUM OG ÁFENGI INN Í DÁSAMLEGT FRELSI

 

Guð gerði kraftaverk, þegar hann umbreytti mér æskumanni gjörspilltum og eins og dregnum upp úr víti, í nýja sköpun í Kristi.

Í 1460 daga var ég undir áhrifum eiturlyfja, drukkinn eða sjúkur.  Eftir misheppnaða sjálfsmorðstilraun reikaði ég niður götuna og inn í Hvítasunnukirkju, þar sem ég fann þá hjálp sem ég þurfti.

En svo að ég snúi mér að byrjuninni, þá tilheyrði ég tíu manna fjölskyldu, sem lifði í fátækrahverfi í Oakland í Kaliforníu. Við krakkarnir fengum leyfi til að fara okkar eigin ferða í borginni. Afleiðing þess varð sú, að brátt lærði ég þá siði, sem ekki eru hollir litlum dreng. Ég var alinn upp í heimili, þar sem engin Guðs trú var, og aldrei hafði ég farið í kirkju á ævi minni. Ég hafði aldrei heyrt sagt frá Jesú, sem dó á krossi fyrirsyndara eins og mig.

Þrettán  ára gamall var ég líkur flestum öðrum drengjum á því reki, með mikinn hárlubba, reykti sígarettur og blótaði mikið, svipað og aðrir félagar mínir.

Hinir raunverulegu erfiðleikar byrjuðu, þegar ég var 15 ára. Tveir skólafélagar mínir töldu mig á að taka nokkur „skot." Þeir gáfu mér nokkrar pillur og sögðu, að ef ég tæki þær inn, mundi ég verða „hátt uppi," sem þeir kölluðu svo. Ég tók pillurnar inn. Hver taug og vöðvi líkama míns örvaðist af eitrinu. Mér leið harla vel meðan áhrifin verkuðu. En daginn eftir var ég mjög aumur með ógleði, líkt og ég hefði flensu. En langt um verri hinum líkamlega sársauka var ákaft þunglyndi og hugarvingl. Ég sagði við sjálfan mig: „Aldrei framar," en ég var talinn á að taka inn pillurnar aftur og lét til leiðast.Innan tíðar var mér ekki við bjargandi. Eftir fjóra mánuði fór ég að lifa í minni eigin sjúklegu litlu veröld.

Sex mánuðum seinna var ég svo farinn að nota þrjátíu pillur daglega. Foreldrar mínir fóru með mig í sjúkrahús til þess að „útvatna" mig. En starfsfólk þeirrar stofnunnar gat ekkert hjálpað mér, og jafnskjótt og ég slapp þaðan, sneri ég mér aftur að eiturlyfjunum. Þegar ég var 17 ára gamall, fékk ég „maríhjúana" vindlinga senda annan hvorn mánuð fyrir um 300 dollara (tæplega 13 000 íslenskar krónur) frá Mexico, til þess að reykja. Um átján ára aldur var ég einnig orðinn drykkjumaður. Stundum þegar ég gat ekki fengið eiturlyf, sneri ég mér að áfenginu, til þess að draga úr höfuðverk og slappa af. Ég man það, að ég drakk oft um hálfan lítra af víni með morgunmat. Þegar  ég var 19 ára hafði ég verið forfallinn „eiturlyfjaneitandi" í fjögur ár, meira og minna sjúkur á líkama og sál.

Ég vildi ekki vera eiturlyfjaneytandi. Ég reyndi oft að hætta, en árangurslaust. Ég ákvað þá að læra hnefaleik. Ég hélt, að ef ég gæti styrkt líkama minn, myndi mér heppnast að berja þetta úr mér. En ekki lánaðist það. Þegar ég fékk mitt gullna tækifæri sem hnefaleikari stöðvaði dómarinn hnefaleikinn í þriðju lotu, vegna þess að ég var undir áhrifum eiturlyfja.

Eftir þetta ákvað ég að fremja sjálfsmorð, því að hvað var nú að lifa fyrir" ég sá bifreið koma eftir götunni með 60 -70 km hraða. Ég hljóp í veg fyrir hana eins fljótt og ég gat. Rétt áður en ég komst að bifreiðinni, snarsveigði hún og slapp framhjá mér.

Þar sem ég stóð á götuhorninu faldi ég andlitið í höndum mér og fór að snökta og andvarpaði: „ „Æ, guð. Æ, Guð." Og þá gerðist það. Eins raunverulega og það gat verið talaði Guð til hjarta míns. Það var ekki heyranleg rödd, heldur eins og hvatning. Hugsun um kirkju hvarflaði að mér. Eitthvað rak á eftir mér: „Farðu í kirkju."

Ég gekk niður götuna, ákveðinn að fara inn í þá fyrstu kirkju, sem yrði á vegi mínum. Og það var einmitt Hvítasunnukirkja. Ég gekk upp tröppurnar og tók í hurðarhúninn, en dyrnar voru læstar. Þegar ég sneri við, heyrði ég rödd kalla: „Sonur, komdu hingað."

Ég leit við, og þar stóð í dyrunum maður,  nokkuð við aldur, með glampa í augum og geislandi andlit. Hann var allt öðruvísi en það fólk, sem ég þekkti. Hann lagði handlegg sinn utan um mig, og við gengum hlið við hlið inn í kirkjuna og tókum okkur sæti, og hann spurði mig: „Sonur, viltu ekki segja mér, hvert er vandamál þitt er?"

Ég var niðurbrotinn, raunamæddur, sjúkur, og ég fór að gráta og sagði: „Ég er genginn af vitinu, ég er eiturlyfjaneytandi. Ég er stórsyndari og þarfnast hjálpar." Hann náði í biblíu og las fyrir mig úr Opinberunarbókinni, 3. kafla og 20. Vers: „Sjá, ég stend við dyrnar og kný á. Ef einhver heyrir raust mína og lýkur upp dyrunum, þá mun ég fara inn til hans og neyta kvöldverðar með honum og hann með mér." Hann spurði: „Óskar þú eftir að frelsast?" Ég leit á hann og sagði með sundurkramið hjarta:  „Ég veit ekki, hvað þú átt við, en ég þarfnast hjálpar."  „Allt í lagi," sagði hann, „við skulum krjúpa niður." Jafnskjótt og kné mín snertu gólfið, gerðist það, að eitthvað brast hið innra með mér. Ég grét og barmaði mér eins og lítið barn. Ég var iðrandi og hryggur yfir syndum mínum. Ég hafði aldrei grátið jafnmikið. Ég hefði heldur aldrei áður fundið jafnmikinn létti. Ég fann, hvernig kraftur og kærleikur Guðs umlukti mig. Þetta varð sjálfur raunveruleikinn fyrir mér. Í tíu mínútur sárbændi ég Drottinn að fyrirgefa mér syndir mínar og þá, eins raunverulega og hugsast gat, talaði Jesús til hjarta míns og sagði: „Sonur, ég fyrirgef þér." Hann hreinsaði mig. Ég reis upp frá stólnum, laus við byrði mína, og mér leið dásamlega vel. Ég var sem nýr maður. Það var eins og Biblían segir: „Ef einhver er í Kristi, er hann ný sköpun, hið gamla varð að engu. Sjá, allt er orðið nýtt."

Já, ég fann frið, kærleika og gleði. Ég byrjaði nú að lifa fyrir Guð, las Biblíuna mína og fór á samkomur.

Ég hefi nú þjónað Guði í fjögur ár, og ég vil ekki skipta á þeim kærleika og friði, sem ég á fyrir neitt af því, sem þessi heimur hefir upp á að bjóða. Ég nota ekki framar eiturlyf og drekk ekki lengur vín.

Þegar Jesús kemur inn í hjartað, breytir hann þér, hann endurnýjar þig. Hann tekur burt allar syndavenjur þínar og gefur þér nýjar vonir og þrá.

Nú predika ég og vitna og segi bandarísku æskufólki, að ég hafi fundið frið og dásamlegt líf í Jesú Kristi.

Þýðandi: Garðar Loftsson

Bróðir Clifford

Frá mér til þín

- Mögnuð saga Clifford Edwards -

 

Ég fæddist árið 1945 inn í fátæka verkamannafjölskyldu. Við vorum sex systkinin, fimm stelpur og einn strákur. Pabbi minn misnotaði áfengi og flestar æskuminningar mínar snúast um ótta og stöðugt hungur. Jafnt sumar sem vetur fór fjölskyldan í langan göngutúr á laugardögum og sunnudögum um það leyti sem börunum var lokað til að veraekki heima þegar pabbi kæmi heim. Ég var lagður í einelti í skóla, bæði afbörnum og fullorðnum. Ég fékk fljótt þau skilaboð að það kærði sig enginn um mig. Ég hafði mjög góða söngrödd og þegar ég var aðeins sjö ára gamall fékk ég að syngja með kirkjukórnum. Það fannst mér gott því að sunnudagarnir voru verstu dagar pabba vegna drykkju og skapvonsku. Pabbi kúgaði fjölskylduna andlega og hélt fyrir okkur vöku nótt eftir nótt langt fram undir morgun. Þegar ég var fjórtán ára hætti ég í skóla og fór að vinna viðmálmsteypu. Ég þótti ekki nógu góður til að komast á samning svo ég hætti og fór að vinna annars staðar. Ég leitaði hamingjunnar en fann hana ekki. Ég söng ennþá í kór og þegar bandaríski trúboðinn Billy Graham kom til Bretlands snemma á sjöunda áratugnum var ég beðinn um að koma með kórnum á samkomu til hans. Þetta var í fyrsta skipti sem ég heyrði fagnaðarerindið og á meðan á samkomunni stóð fór ég að gera mér grein fyrir því að Jesús væri sannarlega sonur Guðs og að hann elskaði mig. Í lok samkomunnar var fólki sem vildi gera Jesú að frelsara sínum boðið upp á bæn. Ég var einn af þeim, en fljótlega eftir að ég kom heim fór ég að lifa nákvæmlega sama lífi og ég hafði alltaf gert og ákvörðun mín rann út í sandinn. Kirkjan mín hafði ekki trú fyrir ameríska trúboðanum né skilning á mikilvægi þess að fæðast á ný andlega. Presturinn minn sannfærði mig um að ég færi til Guðs. Ég hafði verið skírður sem barn og það var vitað að allir meðlimir biskupakirkjunnar færu til himna. Þegar ég var nítján ára fór ég að vinna á börum og næturklúbbum sem söngvari. Ég náði fljótlega nógu miklum vinsældum til að gera þetta að atvinnu minni og mig fór að dreyma um frægð. Ég lofaði sjálfum mér að ég myndi aldrei verða eins og pabbi, ég myndi aldrei snerta áfengi né misbjóða börnunum mínum. Eftir því sem tíminn leið varð drengurinn sem enginn kærði sig um eftirsóttur skemmtikraftur. Eftir eina skemmtunina þar sem allt flaut í kampavíni smakkaði ég áfengi í fyrsta sinn og kunni vel að meta frjálsræðið sem mér fannst vínið veita. Frá þeirri stundu varð áfengi viðamikill hluti aflífi mínu. Áður en langt um leið gat ég ekki komið fram án þess að hafa bragðað áfengi fyrst, en ég gerði mér enga grein fyrir hvílíkt hald áfengið hafði á lífi mínu. Eitt skiptið þegar ég var að syngja datt ég niður af sviðinu og gat ekki haldið áfram því að ég var ofurölvi. Á einni nóttu svo að segja varferli mínum lokið. Ég var alltaf drukkinn og engan veginn hægt að treysta mér.Ég hafði átt nóga peninga og fullt af vinum sem voru alltaf til í að skemmta sér með mér, en þegar frægðin mín og peningarnir hurfu, hvarf allt þetta fólk.Áfengisvandi minn virtist valda öllum skelfingu nema sjálfum mér. Áður en langt um leið gerði ég mér grein fyrir að lífi mínu í vellystingum væri lokið. Það var að mínu mati aðeins ein leið fær og hún var sú að fara til London og reyna að byrja upp á nýtt. En það var enginn tilbúinn til að gefa mér annað tækifæri og ég varð heimilislaus. Margar nætur svaf ég á bekkjum í skemmtigörðum,undir berum himni, drakk og betlaði. Á götunni kynntist ég mörgum mönnum sem voru útigangsmenn eins og ég og höfðu misst alla von. Við eyddum öllum dögum í algjöru iðjuleysi. Í ofanálag keðjureykti ég og var að tapa heilsunni án þess að gera mér grein fyrir að ég ætti við vandamál að stríða. Stundum komu góðgerðarsamtök með mat og föt til að hjálpa okkur. Oft var þetta fólk frá kirkjum sem bauð okkur líka fyrirbæn.Ég hafði verið alinn upp í kirkju og hafði sannfært sjálfan mig um að bænin gerði ekki gagn. Þetta var löngu áður en ég áttaði mig á því að ástæðan fyrir því að bænum mínum var ekki svarað var sú að ég hafði bara aldrei beðið.

Hverju á Guð að svara ef hann er aldrei beðinn?

Eitt sinn var ég á leiðinni til Hjálpræðishersins til að fá gefin föt þegar eldri maður frá Hjálpræðishernum stoppaði mig og sagði: „Hvenær ætlar þú að snúa við blaðinu?" Undir venjulegum kringumstæðum hefði ég ausið yfir manninn fúkyrðum, en það var eitthvað við þennan mann sem olli því að ég brást ekki til varnar. Mér fannst ég skynja einhvern kærleika og umhyggju frá þessum manni sem ég hafði aldrei fundið fyrir áður. „Hver kærir sig um vonlausan mann eins og mig?" spurði ég. Eftir andartak horfði maðurinn beint í augun mér og sagði: „Ég veit um einn sem kærir sig um þig þótt þú kærir þig ekki um hann. Ég get útvegað þér pláss í afeitrun í dag." Og ég fór í afeitrunarmeðferð hjá Hjálpræðishernum. Eftir hræðilega daga afeitrunar var mér hleypt á fætur. Hjálpræðisherinn hafði margar reglur fyrir skjólstæðinga sína og ein þeirra fólst í skyldumætingu á helgistundir á morgnana. Helgistundin tók aðeins fimmtán mínútur og jafnvel þótt ég mætti og hefði gaman af sálmasöngnum þá hafði þetta enga merkingu fyrir mig. Vegna mikillar eftirspurnar eftir afeitrun stóð meðferðin aðeins í sjö daga. Eftir sjö daga fór ég á skrifstofuna til að kveðja starfsfólkið sem hafði gert svo mikið fyrir mig. Þegar þangað kom var mér boðið að vera í þrjá daga í viðbót þar sem maðurinn sem átti að koma á eftir mér hætti við. Ég þáði það með þökkum og leið ótrúlega vel.

Um kvöldið kom maður á vakt sem ég hafði ekki séð áður. Hann var mjög viðkunnanlegur og virtist hafa áhuga á skjólstæðingum sínum. Um kvöldið þegar allir voru farnir að sofa nema ég,bauð maðurinn mér tesopa. Ég þáði það og settist. Maðurinn var að lesa og í stað þess að standa upp og hita te handa mér þá las hann upphátt:

„Svoelskaði Guð heiminn að gaf son sinn eingetinn til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki heldur hafi eilíft líf."

Ég horfði á manninn og hugsaði með mér hvað myndi gerast næst. Að lokum fékk ég tebollann og fór að spjalla við manninn um ótal margt sem ég hafði aldrei skilið. Áður en ég fór að sofa þetta kvöld og maðurinn lauk vaktinni sinni hafði ein sál gefið frelsara sínum líf sitt.

Næstu fjögur árin fylgdi ég elskuðum frelsara mínum og þó svo að mér fyndist það stundum erfitt þá hélt ég mér frá víni. Ég varð Hjálpræðishermaður og var stoltur af að bera búninginn. Ég fór meira að segja inn á barina til að selja gömlu félögum mínum Herópið.

Árið 1980 kynntist ég konu innan Hjálpræðishersins sem ég kvæntist árið eftir. Nýgift fórum við í heimsókn til heimabæjar míns til að fagna brúðkaupinu meðal minna ættingja. Við áttum yndislega daga þar, en áður en við yfirgáfum þau fengum við óvænta kveðjugjöf, kampavínsflösku. Þó svo að ég færðist undan því að fá mér glas tók fjölskyldan ekki annað í mál en ég skálaði með þeim svo ég lyfti glasi. Áður en við fórum var ég orðinn ofurölvi og edrúmennskan orðin að engu. Hjónabandinu lauk innan tveggja ára og drengurinn sem hafði lofað sjálfum sér að verða aldrei eins og pabbi sinn var orðinn jafnvel verri. Það tók mig fjórtán ár að verða edrú aftur. Fjórtán ár á götunni og þrjátíu og þrjár innlagnir ámeðferðarstofnanir. Árið 1996 fékk ég þann úrskurð að vera með óafturkræfar heilaskemmdir og lifrarbilun. Ég átti sex mánuði ólifaða. Ég átti enga von.

Ég var að deyja

Eftir því sem vikurnar liðu versnaði mér.Ég var með stöðugan höfuðverk og fór að fá gulu. Ég hrópaði á Guð því að ég vissi að ég var að deyja án þess að eiga fullvissu um eilíft líf.

Í heimabænum mínum hittust nokkrir menn vikulega til að biðja saman. Mér var eitt sinn boðið á bænastund til þeirra og það sem kom mér á óvart var að þetta voru mikils metnir menn í samfélaginu frá mörgum kirkjudeildum.

Þó svo að ég hafi verið orðinn edrú og reynt að bera mig vel gat ég ekki horft framhjá tómleikanum í hjarta mínu. Ég hrópaði til Guðs, en svörin og kraftaverkin létu á sér standa. Mér versnaði smám saman og síðla sumars 1996 vissi ég að endalokin voru nærri. Sem útigangsmaður hafði ég séð menn deyja á götunni og ég þekkti líklyktina. En þegar ég fann þessa sömu lykt afsjálfum mér var botninum náð. Ég vissi að dauðinn yrði ekki umflúinn.

„Himneski faðir, ég hef snúið baki við þér í svo mörg ár. Viltu fyrirgefa mér jafnvel þótt ég hafi enga framtíð að bjóða. Þú mátt eiga hvert einasta andvarp sem ég á eftir. Jesús, ég trúi að þú hafir dáið fyrir mig og risið upp frá dauðum. Viltu hjálpa mér að halda heit mitt og þjóna þér. Amen."

Það gerðist þriðjudaginn 13. ágúst 1996 klukkan hálf tíu að kvöldi og þá nótt svaf ég eins og barn, í fyrsta skipti í mörg ár.

Þegar ég vaknaði næsta morgun vissi

ég að eitthvað hafði gerst. Eftir því sem leið á daginn fann ég fyrir djúpumsálarfriði og hamingju. Ég var ennþá dauðvona, en einhverra hluta vegna truflaði það mig ekki því að ég vissi að Guð hefði loksins heyrt og svarað bæn minni. Um kvöldið gat ég ekki annað en þakkað Guði fyrir þennan yndislega dag.

„Faðir, ég þakka þér fyrirfrelsisverkið. Ég veit að þú gerðir eitthvað í lífi mínu í gær. Ég lofaði að þjóna þér allan þann tíma sem ég ætti eftir og ég bið þig að sýna mér hvað þú vilt að ég geri og viltu hjálpa mér að gera þig dýrlegan og son þinn, Jesú."

Þar sem ég beið hljóður fann ég einhverja innri rödd segja mér að ná mér í landakort. Þetta var ekki rödd sem maður heyrir með eyrunum heldur innra með sér. Þó svo að þessi reynsla hefði aldrei hent mig fyrr þá þekkti ég þessa rödd og fann fyrir nærveru Heilags anda.Ég fann landabréfabók og opnaði hana af handahófi. Kortið var af Devon og Cornwall í Englandi og bæjum á því svæði.

Hvað svo, Drottinn?

Þegar ég bað þá heyrði ég þessa rödd aftur sem ég átti eftir að heyra svo miklu oftar og elska.

„Farðu og syngdu á götunum og segðu öllum sem tala við þig að ég elski þá og þrái að kynnast þeim betur."

„En Guð, ég er að deyja og það tekur margar vikur að skipuleggja þetta og safna fyrir því. Ég á enga peninga og þessi ferð mun kosta fúlgu, en ég skal treysta þér til þess að sjá mér fyrir styrk til að sinna þessu hlutverki."

Ég fór af stað áður en langt um leið og fór til þeirra staða sem Jesús leiddi mig á. Þar söng ég og sagði þeim sem á mig vildu hlusta að Jesús elskaði þá og vildi kynnast þeim betur. Margir tóku á móti Jesú sem frelsara sínum. Þrátt fyrir að eiga aðeins stutt eftir ólifað hélt ég áfram að ferðast fyrir Jesú. Það var mikil vinna og lýjandi.

Ég kom í margar kirkjur og því betur sem ég hlustaði komst ég að því að í þessu kristna landi hafði fólkið farið frá sannleikanum til að þjóna hefðinni. Margir þeirra sem trúðu á Jesú þekktu hann jafnvel ekki. Þetta fólk var KIRKJUNNAR FÓLK rétt eins og ég hafði verið sjálfur. Á sunnudögum fjölluðu ræðurnar í kirkjunum um góða siði í stað þess að fjalla um kross Krists.Fólk var í raun á leið til HELVÍTIS og það var kirkjan sem var að senda það þangað vegna undanbragða í boðuninni.

Þrátt fyrir dauðadóm minn hélt ég áfram að ferðast um, syngja og segja frá Jesú. Árið 2001 fékk ég krabbamein í hálsinn og gekkst undir erfiða skurðaðgerð. Löngu síðar var mér sagt að lífslíkur mínar hefðu verið taldar þrír mánuðir. En þrátt fyrir að hafa verið greindur með heilaskemmdir, skorpulifur og krabbamein og standa hvað eftir annað við dauðans dyr er ég heill í dag. Og svo lengi sem Jesús vill held ég áfram að ferðast um, syngja og segja frá honum.

Jesús elskar þig!

Nánari upplýsingar má fá á slóðinni

www.highwaysforjesus.com

 

Kæru bloggvinir og aðrir er lesa bloggið mitt. Fyrir ári síðan kynntist ég Bróðir Clifford á Egilsstöðum. Ég hvatti hann til að heimsækja okkur á Vopnafirði en allir sögðu honum að hann gæti alls ekki farið hingað. Vegirnir til Vopnafjarðar eru mjög brattir ef farið er yfir Hellisheiði og eins um Burstarfellsbrekkur.

Á miðvikudaginn var hringdi Clifford til mín og sagði mér að hann væri 52 kílómetra í burtu frá Vopnafirði eða á gatnamótunum á þjóðvegi 1. Ég ákvað að fara uppeftir og hitta hann en svo hringdi hann fljótlega og sagði að hann væri á leiðinni. Guð sagði honum að fara til Vopnafjarðar. Hann var eftir sig þegar hann kom til Vopnafjarðar því Burstarfellsbrekkurnar voru erfiðar fyrir hans 19 ára gömlu rútu sem er nú ekkert hönnuð fyrir íslenska fornaldarvegi.

Á fimmtudag fór Clifford inní bæ og bauð fólki að koma í heimsókn í rútuna. Á föstudag og laugardag var hann í Bakkafirði og Þistilfirði að týna bláber. Á sunnudaginn heiðraði hann okkur svo með nærveru inni og tók þátt í samkomunni og var það mjög góð samverustund. Eftir samkomu bauðClifford börnum í heimsókn í rútuna og sýndi þeim myndband. Um kvöldið var svo unglingunum boðið að koma í rútuna að sjá myndina "Krossinn og hnífsblaðið." Unglingarnir voru kjarklausir og létu ekki sjá sig en við nutum þá bara góðs af í staðinn.

Clifford er búinn að týna og týna bláber og búa til sultu. Í kvöld byrjuðum við að fara í hús hér á Vopnafirði og gefa fólki sultu og var okkur mjög vel tekið.

Á morgunn fer Clifford frá Vopnafirði og fer til Bakkafjarðar, Þórshöfn, Raufarhafnar, Kópaskers, Húsavík og til Akureyrar. Eftir viku verður hann í Reykjavík.

Endilega heilsið uppá hann þegar hann heimsækir staðinn ykkar.

Ég vil hvetja ykkur til að skoða heimasíðuna hans og þar er ítarlegri frásögn á ensku um lífshlaup hans. Greinin hér fyrir ofan er tekin af heimasíðunni hans og að sjálfsögðu með hans leyfi.               

Ég veit að Guð sendi Clifford hingað til mín og einnig til trúsystkina minna hér. Hann hefur uppörvað okkur og börnin elska hann út af lífinu. Ég var að biðja Guð um að einhver af vinum mínum myndi hringdi í mig og á sama augnabliki hringdi Clifford og var þá rétt við bæjardyrnar hjá mér. Hann ætlaði að stoppa á Egilsstöðum en okkar andlegi faðir, Guð almáttugur vildi að hann myndi halda áfram. Guð var byrjaður að undirbúa bænasvarið fyrir mig áður en ég bað Guð um að einhver af vinum mínum myndi hringja.

"Áður en þeir kalla, mun ég svara, og áður en þeir hafa orðinu sleppt, mun ég bænheyra." Jesaja 65: 24.

Í dag heimsótti Bryndís vinkona mín og trúsystir mig ásamt eiginmanni sínum. Hún er líka bloggvinkona mín.  Ég er búin að þekkja Bryndísi og allt hennar fólk til fjölda ára. Það var virkilega ánægjulegt að fá þau í heimsókn. Við heilsuðum uppá Bróðir Clifford og bauð hann okkur inní rútuna og svo leysti hann þau skötuhjó út með gjöfum. Við fórum á rúntinn og fórum m.a. yfir í Selárdal og sýndi ég þeim sundlaugina okkar sem er algjör Paradís. Við erum svo lánsöm að þarna er heitt vatn frá náttúrunnar hendi en við búum á köldu svæði og hitum húsin okkar upp með rafmagni. Ég fékk flotta sýniskennslu og læt ég fylgja með myndir af hjónakornunum og þegar þau voru með sýniskennslu.

                                     

Guð blessi ykkur og varðveiti.

Kær kveðja/Rósa

Móðir mín fór heim til Jesú fyrir 40 árum

Minningargrein um Stefaníu Sigurðardóttir

Fædd 22. Júlí 1925. Dáin 13. Ágúst 1968.

 

Eftir Guðbjörgu Salóme Þorsteinsdóttir

Afturelding Málgagn Hvítasunnumanna á Ísland

35. ÁRG. 1969 1.-3. TBL.

 

         

Í fábreytni sveitalífsins, og eins og það var fyrir þrjátíu til fjörutíu árum, meðan nútímahraðinn náði þangað ekki, urðu gestakomur stundum ógleymanlegar minningar, sem tímans tönn verður erfitt að vinna á.

Það var eftirminnilegur sunnudagur fyrir okkur systurnar í Vogum, þegar frændi okkar og kona hans, komu fyrst í heimsókn til okkar með litlu, fallegu stúlkuna sína.

Við átum engin lítil systkini, og enga von um að eignast þau, það var því margfaldur fögnuður fyrir okkur, er þær mæðgur fluttu til okkar litlu síðar og dvöldu af sérstökum ástæðum í sama heimili um nokkur ár. Við eignuðumst þar þá systur, sem varð okkur öllum kær frá því fyrsta og þótt árin og fjarlægðin slitu samvistir okkar, slitnaði sú taug aldrei, sem batt okkur saman, og nú þegar hún er alflutt héðan hópast minningarnar frá liðnum árum saman, með þakklæti fyrir allt til hans, sem er gjafarinn allra góðra hluta. Við söknum hennar öll sem þekktum hana en samfögum henni þó, að vera leyst frá þrengingum þessa heims og komin yfir á strönd lífsins til þess að vera með Drottni alla tíma.

Stefanía Sigurðardóttir var fædd í Reykjafirði við Ísafjarðardjúp og voru foreldrar hennar Guðmundína Þorbjörg Jónsdóttir og Sigurður Rósinkar Halldórsson  Þegar hún var 5 ára gömul hófu foreldrar hennar búskap á jörðinni Galtahrygg í sama hreppi, og átti hún þar sín æskuár.

Þegar hún var innan við tvítugt dvaldi hún tvo vetur á Ísafirði og komst þar í kynni við lifandi trúað fólk, og byrjaði að sækja samkomur Hvítasunnumanna þar á staðnum, og fékk náð til að taka á móti Jesú Kristi sem persónulegum frelsara sínum, og eignaðist þann frið og fögnuð í hjarta sitt, sem þeir einir þekkja, er reynt hafa og sem hún að vissu leyti hafði þráð frá fyrstu bernsku. Það leiddi svo af sjálfu sér að hún tók biblíulega niðurdýfingarskírn og var ein meðal þeirra sem innritaðir voru í Salemsöfnuðinn við stofnun hans. En dvöl hennar á Ísafirði var ekki mikið lengri nema þá tíma og tíma. Um nokkurra ára bil vann hún á ýmsum stöðum við sveitavinnu á sumrum en oftast á veturna í Reykjavík, en hvar sem hún var, duldi hún  ekki á hvern hún trúði.

Á þessum árum fór hún að finna fyrir sjúkdómi, er leiddi til þess að hún varð að fara utan til uppskurðar á höfði, og gekk eftir það ekki heil til skógar, og það urðu fleiri ferðirnar sem hún mátti fara til Kaupmannahafnar í sömu erindum og liggja þar á sjúkrahúsi. En á milli veikindaáfalla sinna fann hún sér starfsvið á akri Drottins, að ganga í hús og bjóða kristileg blöð og bækur. Eignaðist Afturelding þar áhugasama sölukonu. Og þeir sem sjaldan eða aldrei lögðu leið sína þangað, sem, farið var með Guðs orð fengu það heim til sín, ásamt vitnisburði um örugga trú hinnar ungu stúlku, og margir eignuðust trúan fyrirbiðjanda, þar sem hún var. Í vasabókinni hennar, þar sem bænarefnin voru skrifuð, er fjöldi nafna, sem ég get hugsað mér að hafi ekki verið á bænaskrá margra annarra.

Árið 1955 giftist Stefanía eftirlifandi manni sínum, Aðalsteini Sigurðssyni frá Vopnafirði, og fluttu þau þangað austur og byggðu upp sitt framtíðarheimili. En ekki aðeins það. – Á Vopnafirði var dálítill hópur Hvítasunnumanna og trú á vakningu lá í loftinu.

Með áhuga og dugnaði var hafist handa að byggja samkomuhús þar á staðnum svo fast kristilegt starf gæti hafist þar og munu þau hjónin ásamt fjölskyldu manns hennar hafa átt drýgstan þátt í því.

Það var Stefaníu því alveg sérstakt gleði og þakkarefni, að henni auðnaðist að sjá hið myndarlega samkonuhús vígt í ágúst 1967 og að fastur starfsmaður safnaðarins var fluttur þangað og tekinn við þjónustu þar á staðnum.

En nú var heilsa hennar á þrotum komin, æðrulaust og án þess að kvarta hafði hún borið sjúkdóm sinni nærri tvo tugi ára. Nokkru fyrir jól 1967 varð hún að fara fársjúk frá heimili sínu og leggjast á  sjúkrahús í Reykjavík, þar sem hún svo andaðist átta mánuðum síðar.

Í vitnisburði sem Stefanía skrifaði nokkrum árum eftir að hún kom til lifandi trúar segir hún: „Ég hafði ekki búist við að frelsið hefði eins mikið að gefa ungri stúlku á morgni lífsins, og raun varð á.“ Síðar í sömu grein lýsir hún tilfinningum sínum daginn eftir að hún gafst Kristi og segir: „Nú vissi ég eins vel og ég gekk þarna á götunni, að ég var eilíflega hólpin í Jesú Kristi og nafn mitt væri innritað í himnum. Þetta var óviðjafnanleg tilfinning.“ Guði sé lof! Þetta voru ekki aðeins tilfinningar heldur vissa, sem hélt í lífi og dauða. Hún vitnaði um það með lífi til hinstu stunda, hvað frelsið í Kristi hafði einnig að gefa sjúkri og deyjandi móður. Hún gat í sannleika gert orð sálmaskáldsins að sínum:

„Ég veit, minn ljúfur lifir,

Lausnarinn himnum á.

Hann ræður öllu yfir,

Einn heitir Jesús sá.

Sigrandi dauðans sanni,

Sjálfur á krossi dó.

Og mér svo aumum manni,

Eilíft líf víst til bjó.“

Það er bæn mín að börnin hennar þrjú og aðrir ástvinir, fái að reyna sannleiksgildi þessara orða, og þeim veitist einnig náð að standa stöðug allt til enda.

Guðbjörg Salóme Þorsteinsdóttir Ísafirði

 

  Heima hjá Jesú 

Nú þjakar ei lengur

hið þungbæra mein,

er þjáningu veitti svo sára.

Nú fagnarðu sigri

hvar sorg er ei nein,

í sælunnar heimi án tára.

 

Þig trúsystkinin kveðja

með trega og þökk

og trygglyndi maðurinn þinn góði.

Foreldrar, systir

koma nú klökk.

og kanna í minningasjóði.

 

Og börnin þín ungu

allt þakka svo hljóð,

er fengu í kærleik að njóta.

En betri þau munu

ei finna fjársjóð,

en foreldra trúararf hljóta.

 

Við minnumst þess ætíð,

hve ötul þú varst, að

útbreiða boðskapinn hreina.

Og landið þitt kæra, og

byggð þína barst í bæn,

náð það fengi að reyna.

 

Við kveðjum þig aðeins um örskamma stund,

því innan skamms dagurinn ljómar.

Er básúnan kallar á brúðgumans fund,

oss bergmálið þegar nú ómar.

 

Sigurlaug Kristinsdóttir

 

    Minning frá jarðarför sumarið 1968

Grein eftir Ásmund Eiríksson

Afturelding Málgagn Hvítasunnumanna á Ísland

35. ÁRG. 1969 1.-3. TBL.

 

Um miðja ágúst síðastliðinn aðstoðaði ég við jarðarför austur á Vopnafirði. Ung móðir hafði gengið burt af þessum heimi í lifandi trú á Drottin sinn og frelsara. Það var Stefanía Sigurðardóttir og er hennar getið á öðrum stað í blaði þessu. Eftir jarðarförina sagði eftirlifandi maður hennar, Aðalsteinn Sigurðsson, mér frá því sem ég nefni hér. Hjónin áttu þrjú börn, og eru það þau sem standa hér við kistu móður sinnar, en á túninu við heimili hinnar látnu stansaði líkfylgdin litla stund. Fjölmenn líkfylgd er lengra til vinstri, svo að hún kemur ekki fram á myndinni. En þarna tók maður hinnar látnu mynd af kistunni og börnin vildu fá að standa við kistu móður sinnar.

Það sem Aðalsteinn sagði mér, var þetta. Meðan konan hans hvíldi á líkbörunum, komu börnin hvað eftir  annað til pabba síns og sögðust ekki „vilja, að mamma þeirra yrði látin fara niður í moldina.“ Þótt hann reyndi að benda þeim á, að það væri aðeins líkami hennar, sem færi niður í moldina en sál hennar væri komin til Guðs, heim til himins, og þau virtust verða þá róleg í bili, þá sótti fljótt aftur í sama horfið. Þau komu og vildu ekki að mamma væri látin niður í moldina. Eitt sinn, er þau komu þannig, og jafnvel enn ákveðnar en áður, var eins og hvíslað væri að pabba þeirra: „Lestu fyrir þau kaflann um himininn í bókinni „Heimur í báli“, eftir Billy Graham, sem þú átt heima.“ Hann gerði þetta. Hér birti ég svo kaflann, sem hann las:

„Himinninn er meira en hugarástand eða skilyrði lífs. Hann er „fyrirbúinn“ staður, sem merkir, að hann á að vera hæfur staður til dvalar og notkunar fólki, sem hefur sætst við Guð fyrir Jesú Krist.

Þetta allt leiðir oss að þeirri ályktun, að himinninn verður eins stór og alheimurinn sjálfur. Hann verður eins undursamlegur og fagur og sjálfur Guð skaparinn getur gert hann. Allt það, sem þú þarfnast til sælu og gleði er verið að undirbúa. Sérhver þrá og sérhver löngun mun hljóta algera fullnægju.

Ein af lýsingunum á himninum finnst á síðustu blaðsíðum Biblíunnar, þar stendur: „Og ég Jóhannes sá borgina helgu, nýju Jerúsalem, stíga niður af himni frá Guði, búna sem brúði, er skartar fyrir manni sínum.“ Opinb. 21: 2. Það er ekkert meir almennt fagurt en brúður. Hugleiðið alla tilhlökkunina, umhyggjuna og undirbúning brúðarinnar. Kjóllinn hennar, hárið, hvernig hún ber sig, brosið hennar  og augljósa gleðin sameinast allt til að gera brúðkaupsstund hennar alhæsta atburði  ævi hennar. Aldrei hef ég séð óaðlaðandi brúður, og Biblían notar þessa fegurð til að lýsa með himninum. Á brúðkaupsmorgni elstu dóttur minnar átti ég einkasamtal við hana. Slíkt samband af tilhlökkun, gleði og hamingju hef ég aldrei séð áður á andliti nokkurrar konu.

Jóhannes postuli, sem leyft var að skyggnast inn í eilífðina sagði: „Og Guð mun þerra hvert tár af augum þeirra, og dauðinn mun ekki framar til vera, hið fyrra er farið. Og sá, sem í hásætinu sat, sagði: „Sjá, ég geri alla hluti nýja“ Opinb. 21: 4.-5.

Kvöld nokkurt var ung stúlka á gangi með föður sínum. Hún var mjög þögul um langan tíma. Loks spurði faðir hennar, um hvað hún væri að hugsa. „Ég var aðeins að hugsa um það,“ sagði hún, „ef himinninn með stjörnum sínum er svo fagur á ranghverfunni, hve dásamlegur hann hlýtur að vera á rétthverfunni.“

Himinninn verður sú fullkomnun, sem vér höfum alltaf þráð. Allir þeir hlutir, sem gera jörðina óaðlaðandi og sorglega, verða ekki á himni. Það verður engin nótt, enginn dauði, enginn sjúkdómur, engin sorg, engin tár, engin fáfræði, engin vonbrigði, engin stríð. Hann verður fullur af heilbrigði, þrótti, lífsmagni, þekkingu, hamingju, tilbeiðslu, kærleika og fullkomnun....  

Þegar vér höfum þjappað saman lýsingum Biblíunnar á himnum í samsetta mynd, þá sjáum ve´r að hún er af nýjum himni og nýrri jörð, krýndum með borg, „sem Guð er höfundur og byggingarmeistari að.“ Í Opinberunarbókinni lýsir Jóhannes henni þannig, að hún hefur tré, vatnslindir, ávexti, skikkjur, pálma, hljómlist, kórónur, dýra steina, gull, ljós, regnbogaliti, vatn, þekking, kærleika, heilagleika og nærveru Guðs og sonar hans. Allt þetta og miklu meira verður himinninn.

Páll postuli ritaði: „Föðurland vort er á himni, og frá himni væntum vér, að frelsari vor komi, Drottinn Jesús Kristur.“ Fil. 3:20. Biblían kennir, að við kristnir menn erum ekki borgarar hér. Vér erum gestir, útlendingar, pílagrímar og ferðamenn á jörðinni. „Vér höfum hér ekki borg, sem stendur.“ Hebr. 13: 14. Við þráum betra ættland, himininn.“

Þetta var kaflinn sem faðir litlu barnanna las fyrir þau. Og hvernig verkaði þetta á þau? Þannig að þau urðu allt önnur. Þegar þau skildu og trúðu, að í þessa fegurð var mamma þeirra komin, sál hennar, hún sjálf, hennar eigin persónuleiki, þá fengu þau gleði sína aftur og allt hið dapra var farið. Eftir þessa stund töluðu þau aldrei um að þau „vildu ekki að mamma færi niður í moldina.“  Nú skildu þau að hún var komin heim til himins, og þar leið henni eins vel og himinninn  er fagur.

Hér má bæta við, að bókin „Heimur í báli“, sem faðirinn las þetta úr, er full af sannleika, ekki aðeins um himininn, heldur flestu sem lýtur að eilífðarmálunum og kemur hverjum manni við.

Ásmundur Eiríksson

Kæru bloggvinir og allir hinir sem lesa þessar greinar. Í morgunn um níuleytið, fyrir 40 árum dó móður mín. Pabbi var að vinna við að mála olíutank hér rétt hjá heimilinu okkar og fann eins og það slitnaði strengur í hjartanu. Það var ekki hægt að hringja til Vopnafjarðar fyrr en um þrjúleytið vegna bilunar. Kona sem vann á Símstöðinni hérna hrindi og lét pabba vita og rétt á eftir hringdu Pála systir pabba og maðurinn hennar Ásmundur. Eldri bróðir minn var hjá pabba þegar hann fékk tilkynninguna um að mamma væri dáin og þeir drifu sig út í sveit að ná í hinn bróðir minn. Pabbi hringdi vestur í Önundarfjörð og vildi tala við mig en ég var ekki nærri símanum. Starfsfólkið tók þá ákvörðun að bíða með að segja mér frá þessu þangað til við kæmum til Reykjavíkur tveimur dögum seinna. Sú áætlun stóðs ekki því jafnaldra mín sagði mér að um morguninn hefði eldri krökkunum verið sagt leyndarmál um mig. Ég að sjálfsögðu var spennt og hélt að það ætti að gera eitthvað spennandi og nöldraði þangað til ég fékk að vita leyndarmálið!

Árið 1966 í desember vorum við pabbi í Reykjavík. Móðir mín hafði verið í Danmörku vegna uppskurðar og mátti fara heim til Vopnafjarðar. Ég var með í þessari ferð því ég átti að hitta lækni vegna veikinda minna. Pabbi var beðinn að koma í viðtal á Landspítalanum og var honum þá sagt að það væri ekkert hægt að gera fyrir móður mína. Sjúkdómurinn var illvígur. Pabba var bannað að segja tengdaforeldrum sínum, mákonu og okkur börnunum frá  því að mamma myndi ekki eiga langt eftir ólifað. Pabbi þurfti að bera þennan harm einn í 1 og hálft ár.

Í dag fékk ég óvænt gest frá Englandi sem var algjör himnasending fyrir mig. Þess vegna tafðist að setja þessa grein inná netið. Ég mun segja ykkur frá þessum frábæra Guðs þjóni í næstu færslu. Mun þá einnig setja inn vitnisburðinn hans, myndir og slóðina á heimasíðuna hans. 

Guð veri með ykkur.

Kær kveðja/Rósa

P.s. Sömu myndir hafðar núna og voru notaðar þegar greinarnar voru upphaflega birtar í Aftureldingu nema að pabbi fékk að vera með núna.   Rósa

HVERJIR VILJA HJÁLPA MÉR AÐ HJÁLPA ÖÐRUM !!

Kæru bloggvinir og aðrir lesendur.

Ásdís Sigurðardóttir búsett á Selfossi skrifaði þennan góða og þarfa pistil. Skrif hennar eru um hjálparstarf Hjálpræðishersins á Eyjaslóð sem er starfrækt út á Granda í Reykjavík. Þangað kemur fullt af fólki sem á hvorki í sig né á og sumir af þeim hafa í raun fengið "Rauða spjaldið" í samfélaginu okkar Íslandi. Margt af þessu fólki hefur beðið um að fara í meðferð vegna vanda síns en verið hafnað og einnig hafa sumir verið inná stofnun en vísað á dyr vegna niðurskurðar í heilbrigðismálum. Þá er í engin hús að venda og eru götur Reykjavíkurborgar bústaður þeirra.

Þetta er algjör hneisa.    Stalst ég til að undirstrika nokkrar beittar setningar.

Ásdís var í viðtali  á Rás 2 og stóð hún sig mjög vel.

Mætti okkur hlotnast að eignast fleiri eins og Ásdísi sem bera umhyggju fyrir þeim sem minna mega sín.

Jesús sagði: "Sælla er að gefa, en þiggja." Post. 20: 35.

Guð blessi ykkur öll. Kær kveðja/Rósa

 

             Hverjir vilja hjálpa mér að hjálpa öðrum?

 

 

Tilefni skrifa minna hér, eru þau að í júlí mánuði fór ég og heimsótti vinkonu mína í Reykjavík. þar sem  hún er að vinna sjálfboðavinnu hjá Hjálpræðishernum. Skrif hennar á blogginu höfði vakið athygli mína og var ég forvitin um það  starf sem þarna fer fram og langaði til að leggja þeim lið ef ég gæti.  Skemmst er frá því að segja að ég varð yfir mig undrandi á því sem ég sá og fræddist um, en jafnframt mjög döpur.  Í húsnæði sem Herinn hefur til umráða út á Eyjaslóð er aðstaða fyrir útigangsfólk. Vinkona mín hafði af gamni sínu auglýst eftir nýjum sokkum og nærbuxum bæði fyrir konur og menn og  tók ég með mér fullan poka af slíku sem ég fékk fyrir litinn pening í Europris og vægt til orða tekið, þá gerði það lukku, getið þið sett ykkur í þau spor að þurfa að fara í notuð nærföt af öðrum? nei ég held ekki.  Ég komst að því í þessari heimsókn minni, að það starf sem þarna fer fram er stórkostlegt.  Nær allir sem að því koma eru sjálfboðaliðar. Á jarðhæðinni er nytjamarkaður og hagnaðurinn af þeirri sölu rennur til starfsins sem fer fram á efri hæðinni.  Ferlið er þannig hjá útigangsfólkinu, að það safnast saman niður á Her í miðborginni og er keyrt þaðan í 7 manna bíl  út á Granda og þarf að fara 1-3 ferðir, keyrt er kunnar slóðir og þeir sem ekki hafa getað komið sér sjálfir niður á her og liggja jafnvel á götunni, eru bornir uppí bílinn. Á Eyjaslóð er tekið á móti þeim með heitum staðgóðum mat, fólkið kemst í bað og fær hrein föt, einnig getur fólkið sofið og hvílt sig í uppbúnum rúmum og eins privat og hægt er.  kl.17.00 er staðnum svo lokað og hvert fer fólkið? Því er keyrt aftur í bæinn og fer auðvitað beint á götuna, en betur í stakk búið en áður, með nesti í poka og svo þarf að þreyja þorrann fram á næsta og þá getur það komið aftur og svo áfram ef það vill, það eru að jafnaði 20 manns þarna á hverjum degi, bæði konur og menn  á öllum aldri.   Sumir eiga þarna lítið pottablóm sem þeir hugsa um og tala við, þeirra fyrsta verk er oftast að tala við blómið sitt, einu veruna í lífinu sem þau eiga sjálf. Einnig eiga sumir plastpoka sem geymdir eru fyrir þau, svona Bónus poka ekki stóra en þar eiga þeir sínar jarðnesku eigur. Stundum eru skjólstæðingar svo illa á sig komnir þegar komið er með þá í Eyjaslóð að það þarf að bera þá upp og hjálpa þeim til að baða sig og svo leyfa þeim að sofa, fólk er kannski búið að pissa á sig ofl. Það ætti enginn að þurfa að deyja í okkar landi skítugur og svangur og þeirrar trúar að öllum sé sama um hann.  Ástvinir eru oft algjörlega bugaðir og ráðalausir og geta hreinlega ekki meira og fíkillinn vill heldur ekki leggja meira á sitt fólk, en þá og einmitt þá tekur þetta yndislega fólk hjá hernum við þeim. Þessi starfsemi Hjálpræðishersins er styrkt af Hernum í Noregi svo hægt sé að vinna þetta góða starf hér á landi. Aðeins einn af öllu þessu fólki er á launum, 3-5 starfsmenn eru þarna hvern dag.  Það er ekki laust við að ég sem Íslendingur skammist mín fyrir hönd þjóðar minnar að standa svona illa að málum útigangsfólks, að við þurfum aðstoð frá Noregi til að geta unnið þetta góða starf.  Reykjavíkurborg var beðin um styrk í fyrravetur,  en því var hafnað án útskýringa. Skemmst er að minnast þessa að þegar Björk og Sigurrós "BUÐU" landsmönnum til tónleika í Laugardal  og báðu þá um styrk frá borginni til að geta haldið þessa tónleika að upphæð 4.000.000.- það var afgreitt vandræðalaust. Mannslíf eru einskis metin á móts við þúfur og steina og fossa. Rétt er geta þess að á Akureyri er herinn með samskonar starfsemi.  Ég vil líka taka fram að þær gjafir sem koma til hersins, t.d. fatnaður og annað sem þeir geta séð af, senda þeir í Rauða Krossinn og fer það síðan áfram til þróunarlanda þar sem þörfin er mikil. Full nýting er því á öllu sem þarna safnast.  Frá því ég kom í heimsókn í júlí, hefur athvarfið eignast styrktaraðila, það er Myllan, sem nú sér þeim fyrir öllu brauðmeti, frábært framtak og er það einmitt von mín að fleiri aðilar komi inn í starfið og styrki á þann hátt sem hver og einn getur. Til fróðleiks vil ég geta þess að frá 1.jan. til 15.júní eru komur í athvarfið 1633.

Hér get ég einfaldlega ekki látið staðar numið.  Ég vil gera eitthvað fyrir það fólk sem býr á götunni í Reykjavík.  Við erum ein þjóð í litlu landi hvort sem við búum á stór Reykjavíkursvæðinu eða á landsbyggðinni.  Ég hef fengið þá hugmynd að safna hlutum sem fólk vill gefa og koma því á nytjamarkaðinn í Eyjaslóð svo meira sé hægt að selja og auka þannig tekjur Hersins, einnig vil ég safna fötum og öðru sem kæmi fólkinu vel, nú er vetur framundan og ég er viss um að það leynist einhversstaðar aukaúlpa inn í skáp, sem mundi koma sér vel fyrir þá sem hýrast þurfa úti í alls kyns veðrum.  Ég er tilbúin að taka við hverju því sem fólk telur sér fært að gefa og koma því í réttar hendur og sjá til þess að framlög allra nýtist sem allra, allra best.  Nærföt og sokkar eru ekki hlutir sem maður gefur frá sjálfum sér, en ef einhverjir eru til í að eyða smá pening í slíkt, þá væri það afskaplega vel þegið, þið munið, margt smátt gerir eitt stórt.

Þeir sem vilja vera með mér í þessu verkefni geta haft samband við mig í síma: 482-4262 eða 865-8698 og ég get sótt, eða þið komið hlutum til mín. Ég bý á Selfossi og mun safna hér í bæ og í nágrenni og þeir sem eru annarsstaðar á landinu geta látið mig vita ef þeir eru aflögufærir og ég mun þá finna leið til að koma hlutunum til skila.  Að gefnu tilefni vil ég láta ykkur vita að það er verið að stofna reikning í Sparisjóðnum á Selfossi og getur fólk lagt inn pening, ef einhverjir vilja fara þá leiðina, reikningurinn mun síðan verða birtur opinberlega svo allir geti séð að hver króna fer beint til Hjálpræðishersins.

Með von um góðar undirtektir þakka ég ykkur fyrir að lesa þetta og ég hlakka til að sjá viðbrögð ykkar.  Það er gott að gleðja aðra þá líður okkur betur í sál og líkama.

                                                     

                                                                                                Tákn söfnunarinnar

 

 

 

Þessi grein verður send á fréttastofur og í blöðin. Einnig mun ég reyna að fá samstarfsaðila á landsbyggðinni.  Þetta verður mitt starf í vetur og vona ég að þetta muni ganga vel. Ég er bjartsýn á hið góða í manneskjunni.

Maður verður líka að hafa gaman af þessu.

 

 

 

Ég kom til Jesú

Christian Glitter by www.christianglitter.com

 

Ég kom til Jesú

Árið 1972 var ég stödd á þessum degi 5. ágúst í Kirkjulækjarkoti í Fljótshlíð í Rangárvallarsýslu. Þar var haldið kristilegt mót á vegum Hvítasunnukirkjunnar. Það var algjör tilviljun að ég fór á þetta mót. Forsagan var sú að ég átti að mæta í lok júlí til læknis í Reykjavík vegna flogaveiki en hann hafði gleymt að afboða tímann og var kominn í sumarfrí. Sem betur fer fékk ég tíma hjá  öðrum lækni  en hann gat ekki hitt mig fyrr en eftir Verslunarmannahelgi.

Ég átti foreldra sem höfðu tekið þá ákvörðun að fylgja Jesú Kristi sem persónulegum frelsara og vini. Ég sótti líka sunnudagaskólann. Okkur var kennt um Jesú Krist og lausnarverkið.   Þegar ég varð unglingur vildi ég ekkert með  Guð hafa nema þegar mér hentaði.

Ég fór út á kvöldin með unglingunum og ég prufaði að reykja en sem betur fer var það aðeins fikt og varð ekki fíkn.

Ég var oft mjög óhamingjusöm vegna veikinda minna og einnig vegna móðurmissis. Veikindin höfðum mjög slæm áhrif á mig og var ég oft mjög trekkt og hrædd. Því miður gengu mannleg samskipti illa, fólk þekkti ekki þennan sjúkdóm frekar en aðra á þessum tíma og mætti ég þar af leiðandi skilningsleysi.  Ég man að ég hótaði stundum að taka mitt líf vegna óhamingju minnar en sem betur fer risti það ekki það djúpt að ég reyndi það.

Oft var ég með slæma samvisku og þá bað ég pabba að biðja með mér áður en ég fór að sofa. Ég vissi að ég var ekki búin að gera upp við Guð og ég vissi að ég var ekki tilbúin ef kallið kæmi.

Á meðan ég beið eftir viðtali við læknir fór ég á samkomu í Hvítasunnukirkjuna Fíladelfíu Hátúni 2 í Reykjavík. Þar hitti ég forstöðumanninn, Einar J. Gíslason. Hann bauð mér á kristilegt mót sem yrði í Kirkjulækjarkoti um Verslunarmannahelgina. Ég var hálf afundin yfir því að hann skyldi láta sér detta í hug að ég hefði áhuga fyrir að fara á slíkt mót. Ég afþakkaði og fór heim til móðursystur minnar. Hún tilkynnti mér að fjölskyldan færi út úr bænum um helgina og bað hún mig  vegna sjúkdóms míns, að halda til hjá öðrum á meðan. Ég ákvað þá í skyndi að fara á Kotmót en ég skyldi passa mig að frelsast ekki. Með þessu hugarfari fór ég.

Ég stóð við það að passa uppá að gera enga vitleysu. En svo var það á laugardagskvöld að boðskapurinn var svo sterkur og hann höfðaði til mín. Ég vissi auðvitað að þetta var allt rétt en ég vildi samt ekki frelsast. Ég heyrði tvær raddir innra með mér. Önnur röddin sagði mér að frelsast ekki því þá mætti ég ekki gera hitt og þetta. „Um þrítugt getur þú frelsast, það er nógur tími þá áður en þú deyrð. Þá ertu búin að njóta unglingsára þinna og búin að skemmta þér eins og aðrir unglingar gera."  Hin röddin sagði: „Þú átt að frelsast núna." Mér fannst líka sagt við mig að þetta væri síðasta tækifærið mitt. Ég var nefnilega búin að fá nokkur tækifæri áður.  Lengi, lengi var ég í baráttu um hvað gera skyldi. Ég tók loksins ákvörðun, stóð upp og gekk gegnum salinn. Ég kraup við fremsta bekk og bað Drottinn Jesú að frelsa mig frá syndum mínum og það gerði hann.

Daginn eftir héldu samkomurnar áfram. Ein þeirra var kl. 14. Fór ég á þá samkomu. Í lok samkomunnar var fólki boðið fram til fyrirbænar vegna veikinda. Ég ákvað að ég skyldi fara fram til fyrirbænar. Öldungar safnaðarins báðu fyrir mér. Ég fann straum fara um mig frá höfði ofan í tær. Eftir það fékk ég ekki krampakast nema einu sinni í svefni þegar ég var  17 ára. Þá læknaðist ég fullkomlega. Ég efaðist aldrei um lækningu mína, þó hún kæmi ekki öll á sama tíma vegna reynslu minnar á samkomunni og einnig vegna þess að ég trúði í einlægni á lækningarmátt Jesú Krists.

 

Mesta hamingja lífsins er að gefast Jesú Kristi.

„Biðjið, og yður mun gefast, leitið, og þér munuð finna, knýið á, og fyrir yður mun upp lokið verða. Því að hver sá öðlast, sem biður, sá finnur, sem leitar, og fyrir þeim, sem á knýr, mun upp lokið verða." Matt. 7: 7.-8.

„En leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, þá mun allt þetta veitast yður að auki." Matt. 6: 33.

„Komið til mín, allir þér sem erfiði hafið og þungar byrðar, og ég mun veita yður hvíld." Matt. 11: 28.

Þú ert mikils virði í augum Guðs.

„Því svo elskaði Guð heiminn, að hann gaf son sinn eingetinn, til þess að hver sem á hann trúir glatist ekki, heldur hafi eilíft líf. Guð sendi ekki soninn í heiminn til að dæma heiminn, heldur að heimurinn skyldi frelsast fyrir hann." Jóh. 3: 16.-17.

„Trú þú á Jesú, og þú munt verða hólpinn og heimili þitt." Post. 16: 31.

„Hann bar sjálfur syndir vorar á líkama sínum upp á tréð, til þess að vér skyldum deyja frá syndunum og lifa réttlætinu. Fyrir hans benjar eruð þér læknaðir."  1. Pét. 2: 24.

Ég kom til Jesú aðeins 13 ára gömul. Þrátt fyrir ungan aldur var ég óhamingjusöm, hlaðin erfiðleikum og ég var veik. Ég hélt að þetta væru fjötrar en eftir að ég frelsaðist kom annað í ljós. Ég var ánægð með þessa ákvörðun og ég fann ekki fyrir þeim boðum og bönnum sem að mér var hvíslað þegar ég barðist gegn kalli Jesú Krists að fylgja honum. Jesús er mér hæli og styrkur og örugg hjálp í nauðum. Ég veit ekki hvernig ég hefði komist í gegnum lífið ef ég hefði ekki átt Jesú. Ég vil ekki hugsa út í það, hvernig staðan mín hefði verið ef ég ætti ekki Jesú. Þá væri ég alveg örugglega ver stödd en í dag og kannski ekki lífs?

Kæri lesandi:

Ekki bíða með að taka við Jesú sem persónulegum frelsara eins og ég gerði.

Þú munt ekki sjá eftir því.

Drottinn blessi þig.

 

Rósa Aðalsteinsdóttir

Ási Vopnafirði.

Frásögn Rósu

Rose Glitter Graphics

Frásögn Rósu

Fyrri hluti

Skrifað fyrir 10 árum:

Þegar ég var aðeins tveggja ára byrjuðu erfiðleikar í lífi mínu. Ég var með flogaveiki (krampaköst) Fimm ára datt ég í sjóinn og munaði mjög litlu að ég drukknaði. Eftir það urðu veikindi mín miklu erfiðari. Ég var mjög hrædd við veikindin og fór þetta mjög í skapið á mér. Var ég þar af leiðandi oft mjög leiðinleg í samskiptum.  

Því miður hafði engin skilning á þessum sjúkdóm þegar ég var barn og leið ég oft fyrir það og foreldrar mínir líka. Okkur var ekki sagt að lyfin sem ég þurfti að taka væru lystaukandi en ég var feitlagin sem barn og er enn. Kannski hefðum við  getað barist gegn þessu með þá vitneskju í farteskinu? Kannski ekki? Lengi býr af fyrstu gerð og það á svo sannarlega við í mínu tilviki.

Móðir mín var mjög veik á þessum árum og föður mínum ráðlagt að fá ráðskonu til að sjá um heimilið. Hún var hjá okkur í 6 og ½  vetur. Á sumrin fór hún í Önundarfjörð. Þar var rekið sumarheimili fyrir börn á kristilegum grunni. Ég fór með henni þangað þrisvar sinnum. Árið 1967 í desember fór mamma á Landspítalann í hinsta sinn. Ég grét mikið. Mér fannst alveg ömurlegt að hún væri að fara og jólin að koma. Ég mátti alls ekki við neinu ójafnvægi. Þá vissu allir hvernig næsta nótt yrði, andvökunótt fyrir pabba. Þess vegna því miður var svo erfitt að taka á ýmsu sem annars hefði verið gert. Sárnar mér oft fyrir hönd foreldra minna þegar fólk hefur sagt: "Ef ég hefði átt þig hefði ég rassskellt þig" og svo framvegis. Þetta var ekki alveg svona auðvelt eins og fólk hélt.

Ég sá mömmu aðeins einu sinni eftir þetta þegar ég var á leiðinni vestur í júní 1968. Ég man eftir kveðjustundinni eins og hún hefði gerst í gær. Ég ætlaði ekki að getað slitið mig frá móður minni. Í ágúst taldi ég dagana þangað til við færum til Reykjavíkur því þá ætlaði ég að heimsækja mömmu. Tveimur dögum áður en við fórum til Reykjavíkur dó mamma. Pabbi hringdi en sú ákvörðun var tekin af starfsfólki barnaheimilisins að segja mér ekki frá þessu. Eldri krökkunum var sagt frá þessu og það endaði þannig að ein stúlkan sagði mér frá þessu uppi í hlíðinni fyrir ofan bæinn. Þetta var daginn áður en við fórum til Reykjavíkur. Ég vildi ekki trúa þessu og við fórum heim að bænum. Ég spurði og því miður var svarið já. Ég hljóp upp í tóftina fyrir ofan bæinn. Þar var ég lengi ein og grét. Vinur minn Jonni kom öðru hvoru til mín en ég rak hann í burtu. Enginn fullorðinn sinnti um mig.

Þegar við fórum til Reykjavíkur þurfti ég að bíða og bíða eftir föður mínum og bræðrum. Ég var orðin mjög óþolinmóð. Mig vantaði fjölskyldu mína til að vera með. Ég átti mjög erfiða tíma. Ég bað föður minn að setja mömmu mína ekki ofan í moldina. Vegna erfiðleika minna virtist ég eiga auðvelt með að fá önnur börn upp á móti mér. Margur leikurinn endaði með þessum orðum " Mikið er gott að mamma þín er dauð"

Áður en mamma dó gekk mér þokkalega í skóla en í nokkur ár á eftir þá gat ég ekki lært. Ég var eirðarlaus og vansæl. Ég þorði ekki að fara að sofa á kvöldin fyrr en pabbi var búin að biðja með mér. Ég vissi réttu leiðina en ég þráaðist við. Að verða fjórtán ára tók ég á móti Jesú og þá fór að ganga betur í skólanum. Skólastjórinn minn sagði við Pétur Pétursson frænda sinn og Kristínu Jónsdóttur. "Rósa fór burtu í sumar. Þegar hún kom til baka var hún svo mikið breytt. Hún fór að hafa áhuga fyrir að læra. Hvað kom fyrir Rósu?"  Svarið var: "Hún mætti Jesú Kristi sem frelsara sínum. Hún frelsaðist."

Jesús læknaði mig af krampaköstum/flogaveiki daginn eftir að ég frelsaðist. En erfiðleikarnir voru ekki búnir. Ég var með of háan blóðþrýsting, fékk þursabit og sinaskeiðabólgu löngu fyrir tvítugt. Ég reyndi að takast á við nám sem mistókst. Það var ekkert skrítið. Sjálfsálitið var í núlli. Ég hafði óbeit á sjálfri mér. Ég hef líka þjáðst af mígreni, vefjagigt, vöðvabólgu og ýmsu öðru. Læknirinn segir oft:" Minnkaður líkamsþyngdina". Stundum hefur það tekist en farið aftur í sama farið og versnað með árunum. Í mörg ár hef ég ekki einu sinni reynt. Ég bara get það ekki. Það vantar kjark og mér hefur liðið svo illa andlega. Ég hef átt erfiðar stundir í vinnunni. Ég hef verið áreitt kynferðislega. Þá lent ég í miklu einelti og var gert lítið úr mér vegna þess að ég á ekki fjölskyldu. Gallinn við mig er að ég fer í vörn, segi margt og geri margt sem mér hefur liðið illa yfir. Samviskan hefur plagað mig oft. Ég hef oft spurt sjálfa mig af hverju bregst ég svona við. Af hverju svara ég svona og svo framvegis. Ég veit að þetta er rangt. Þegar ég hef beðið fólk að láta mig í friði þá segir það: "Þú býður upp á þetta". Ég hef verið viðkvæm og fólk finnur það og er ég tekin fyrir þar af leiðandi

Undanfarin ár hef ég verið óvenju viðkvæm og átt mjög erfitt þegar ég hef glímt við fjölskyldu- og vinamissi. Ég forðast vini mína sem hafa misst fjölskyldumeðlim. Ég hef bara ekki treyst mér til að hitta þá.

Í ágúst 1996 fór ég á Kotmót sem er kristilegt mót. Ég ákvað að vera dugleg og leita mér hjálpar og fór nokkrum sinnum fram til fyrirbænar. Unnur Ólafsdóttir bað fyrir mér. Þegar við höfðum beðið í svolítinn tíma þá spurði hún mig: "Eigum við að biðja um eitthvað sérstakt?" Ég svaraði : Ég bara veit það ekki". Unnur fór þá aftur að biðja fyrir mér og þá gaf Drottinn henni orð til mín. "Mamma þín". Þá losnaði um stíflu og tárin runnu niður vangana. Ég sagði henni að þessi sorg hefði elt mig allt lífið.

Ég trúi því og finn nú þegar að Drottinn er að hjálpa mér að gera við brotna kerið mitt. Oft hefur fólk undrast yfir því að ég hjálpaði ekki við starfið í Hvítasunnukirkjunni. Hér er skýringin. Ég hef bara ekki getað það. Fólk trúir ekki að ég hafi verið svona beygð. Ég hlýt að vera úrvals leikari fyrst fólki duldist þetta. Ég er ekki beisk út í neinn nema sjálfa mig. Nú stend ég frammi fyrir því að ég hef enga menntun. Ég stunda vinnu sem er alltof erfið fyrir mig. Ég hef ekki getað barist við líkamlega sjúkdóma mína vegna þess að mér hefur liðið svo illa andlega. Ég hef oft hugsað um það í gegnum árin: "Hvers vegna fékk ég ekki að deyja þegar ég var fimm ára?" Þá hefði ég losnað við alla þessa erfiðleika.

Nú er ég hér og hef ákveðið að skrifa þetta á blað, sjálfri mér til hjálpar og ef til vill öðrum sem glíma við sjálfan sig eins og ég og vita ekki ennþá hvar rótin af vandamálinu liggur.

Að lokum: Ég er þakklát að hafa fengið þá náð að eignast Jesú. Ég hefði aldrei komist í gegnum þetta nema að ég átti Jesú. Ég er þakklát fyrir föður minn Aðalstein sem oft átti andvökunætur mín vegna og kvartaði ekki. Ég vildi óska að fleiri ættu góða foreldra eins og ég. Ég vildi óska þess að mamma hefði verið lengur hjá mér en það var ekki hægt. Ég er þakklát fyrir alla vini mína sem þóttu vænt um mig og báðu fyrir mér.

Vopnafirði 24. júní 1998.

Rósa Aðalsteinsdóttir

 

Frásögn Rósu

Viðbót

Rifjað upp:

Ég vann og vann erfiðisvinnu í gegnum árin og ég viðurkenni að mér fannst oft gaman að spreyta mig. Ég var oft illa haldin af verkjum en ég þrjóskaðist áfram. Ég er ein af þeim sem kann ekki á bremsurnar og viðurkenni að ég ofgerði mér.

Eins mætti ég miklum erfiðleikum á vinnustað. Þegar ég fór að vinna sem unglingur, var eins og strákarnir fyndu það á sér  að þarna var á ferðinni einstaklingur sem þoldi ekki stríðni og því var ég tekin fyrir af þeim. Í mörg ár fór ég í vinnuna, kvíðin  og með spennta vöðva. Ég var alltaf í feluleik, vildi ekki að neinn sæi að ég var viðkvæm. Ég lenti í einelti, grófri kynferðislegri áreitni og var þetta oft daglegur viðburður.

Ég kenndi mér um þetta allt vegna þess að ég fór í vörn og var virkilega dónaleg og orðljót í þessum viðbjóðslega feluleik mínum. Ég upplifði mig líka mjög skítuga. Þegar ég kom heim var ósjaldan sem ég fór afsíðis og grét og grét vegna þess að ég var svo ósátt, mest við sjálfa mig og minn hlut í þessu. Ég öfundaði svo marga af vinnufélögum mínum. Þær voru svo snjallar að losa sig við þessa stráka og man ég sérstaklega eftir aðferð einnar sem gerði það að verkum að hún fékk algjöran frið eftir þetta. Ég var alltaf að reyna svona aðferðir en mistókst.

Einn af sérfræðingunum mínum sem ég gekk til vildi að ég færi út af vinnumarkaðinum vegna þess að ég var mjög þjáð en ég hló innra með mér af honum og ég var svo viss um að þetta myndi lagast en það fór á hinn veginn. Læknirinn  sótti um örorku fyrir mig og hætti ég að vinna í desember 2003. Hann hafði rétt fyrir sér og ég rangt. Ég gekk út af vinnustaðnum án þess að vera kvödd af verkstjórunum mínum. Engar góðar óskir en ég var að fara út í mikla óvissu. Ég var samt afskaplega fegin að yfirgefa þennan vinnustað og hef ekki farið þangað  síðan ég hætti. Ég bara hef ekki löngun til þess og þegar ég get farið aftur út á vinnumarkaðinn ætla ég að finna mér aðra vinnu.

Staðan í dag:

Sem betur fer hefur margt lagast á þessum árum. Áður en ég þurfti að fara af vinnumarkaðinum, var ég byrjuð í fjarnámi og hefur það gefið mér mikið í bataferlinum mínum. Ég hef ekki getað stundað námið af eins miklum krafti eins og margar vinkonur mínar því ég hef þurft að fara nokkrum sinnum í endurhæfingu samfara náminu. Það eru nokkrar annir sem ég hef ekkert verið í fjarnámi sem fer mest fram á netinu og hef ég ekki aðgang að netinu  þegar ég er fjarri heimilinu mínu. Ég finn að þetta smá lagast og er sátt þótt ferlið sé á hraða snigilsins.

Ég er alveg sannfærð um að allir þessir erfiðleikar á vinnustað samfara erfiðri vinnu og slæmum vinnuaðstæðum stuðluðu að  veikindum mínum. Þegar ég sagði gigtlækni sögu mína þá sagði hann: „Þeir sem eiga forsögu eins og þú, þeim er hættara við að fá vefjagigt en öðrum."

Þessi skrif eru ekki til að biðja fólk um vorkunn. Von mín er að þessi skrif geti hjálpað einhverjum sem eru að glíma við erfiðleika og vita ekki um útgönguleið frekar en ég, í öll þessi ár þegar ég var að vinna hjá fiskvinnslufyrirtækinu hér á Vopnafirði. Nú vona ég að þeir sem eru gerendur í dag, í svona málum, fái hjálp sín vegna, sem myndi bjarga mörgum fórnarlömbum þeirra. Ég bið alla þá sem ég kom illa fram við á þessum vinnustað fyrirgefningar og vona til Guðs að engin hafi orðið fyrir tjóni vegna mín.

Vopnafirði 31. júlí 2008.

Rósa Aðalsteinsdóttir

 

Um Verslunarmannahelgina er "Kotmót" sem byrjar í kvöld. Kotmót er kristilegt mót og er haldið í Kirkjulækjarkoti í Fljótshlíð í Rangárvallarsýslu. Þar er einnig haldið kristilegt Barnamót nú um helgina. Nánari upplýsingar: http://www.kotid.is/ 

Þessi skrif eru ekki til að biðja fólk um vorkunn